Koty z załamanymi, ale długimi ogonami najwcześniej opisywano w Indiach, w okolicach portu Siam. Stamtąd rozpowszechniły się na wschód docierając do Chin. Prawdopodobnie tam pojawiły się pierwsze koty z ogonami krótkimi, ledwo widocznymi, ale porośniętymi dłuższym włosem przypominając "kwiat chryzantemy" czy "motyla z rozpostartymi skrzydłami". Inne źródła preferują teorię, że krótkoogoniaste koty sprowadzono do Japonii z Korei, za czasów panowania cesarza Ichi-Jo (przełom X i XI w.), do pilnowania dokumentów spisanych na ryżowym papierze i przechowywanych w świątyniach.
Dyplomatyczna delegacja z Chin przywiozła do Japonii pięć takich kotów. Był to podarek dla cesarza Ichi-Jo panującego w Kioto. Fakt ten zapisał nadworny kronikarz Fujiwara-no-Sanesuke przy okazji narodzin pierwszych kociąt w Japonii "Dziewiętnastego dnia, dziewiątego miesiąca, roku 999 kotka urodziła kocięta. Ministerowie Prawej Strony i Lewej Strony dostąpili zaszczytu przygotowania pucharu z pożywieniem i odzienia dla kociąt. Uma-no-Myobu, dama dworu, została zaszczycona przywilejem karmienia tym pożywieniem". Z Chin, czy Korei to temat dla historyków, ale co najmniej dwa różne źródła pojawienie się w Japonii kotów z krótkimi ogonami lokują około 1000 roku naszej ery.
Z okresu ery Heian (VIII-XII w.), kiedy w Japonii panowała dynastia Fujiwara, wiemy, że pani Shikibu Murasaki napisała pierwszą powieść dla zabawienia cesarzowej Genji. Jeden z epizodów powieści zawiera opisy kociąt bez ogonków bawiących się owocem wiśni rzuconej im przez właścicielkę. Ulubienicą cesarzowej była śnieżnobiała koteczka, którą nazywano Myobu-no-Omoto. Kocięta od innych kotek rozdawano w prezentach różnym dostojnikom, ale białe kocięta były rezerwowane tylko dla członków cesarskiej rodziny. Obdarowanie białym, bezogoniastym kotem było dla każdego wielkim zaszczytem i powodem do dumy.
W XVII wieku grupa zbuntowanych szogunów pod wodzą Tokugawa Ieyasu przejęła władzę. Cesarz wraz z rodziną choć nadal mieszkał w pałacach, to nie odgrywał żadnej roli politycznei czy społecznej. W tym okresie wszystkie pałacowe koty wyłapano, i trzymane na jedwabnych sznurkach, pokazywano jako arystokratyczny symbol odchodzących w niepamięć czasów. Po pewnym czasie Tokugawa porozdawał wszystkie koty czyniąc je strażnikami spichlerzy i drogocennych dokumentów spisywanych na ryżowym papierze. Dokumenty takie, przechowywane w światyniach, stale narażone były na niszczenie przez gryzonie.
Za czasów kiedy stolicą Japonii było Edo (1603-1867), krótkoogoniaste koty przesiadywały przed drzwiami świątyni Gotoku-ji znajdującej się w Setagaya, dzisiajszej dzielnicy Tokio. Koty oczekiwały Cesarza i gdy tylko się zbliżał unosiły łapki w tradycyjnym japońskim geście powitania.
Gdy Cesarz mijał koty, natychmiast zajmowały miejsce w cieniu rzucanym przez cesarza. W ten sposób koty chroniły jego życie (duszę?). Od tego czasu Maneki Neko uważane są za wcielenie "Bóstwa Opatrzności".
W świątyni Gotoku-ji do dzisiaj znajduje się tuzin figurek kotów Maneki Neko, a zagubieni i słabi ludzie modlą się do nich o pomyślność i sukces.
Koty przeznaczono również do pilnowania kokonów jedwabników przed szczurami i innymi szkodnikami. Ruchliwe i zwinne zwierzęta, jakimi są koty, zdobyły w ten sposób w Japonii wielki szacunek wszystkich ludzi.
Pływający po okolicznych morzach aktorzy Teatru Kabuki przywieźli do Japonii z Archipelagu Malajskiego przedziwne koty z ogonami. Kojarzenie ich z kotami krótkoogoniastymi doprowadziło, ku zdziwieniu wszystkich, do rodzenia się kociąt z jeszcze krótszymi ogonami (z podwójnym recesywnym genem). Krótkoogoniaste koty spotykano powszechnie także i w Chimach, ale po rewolucji Mao stosunek do kotów zmienił się diametralnie. Zaczęto je traktować jako pożywienie i odbywały się na nie wielkie polowania na ulicach miast. Doprowadziło to prawie do całkowitego zniszczenia ich populacji w tym kraju.
Koty Powitalne stały się nierozerwalną częścią japońskiej tradycji i na swoich obrazach uwieczniali je najznakomitsi japońscy artyści (Chi Kanoliu i Toyokuni).
W 1968 roku pani Elizabeth Freret poznała na wystawie kotów w Nowym Jorku japońskiego sędziego, pana Bess Higuchi, który zainteresował ją kotami Powitalnymi i skontaktował z mieszkającą w Jokohamie amerykanką, panią Judy Crawford. Judy koty Powitalne hodowała od lat i w tym czasie miała ich 36. Z nich to wybrała 3 dorodne okazy i wysłała do Ameryki, jako "Japońskich Ambasadorów w Ameryce". W 1971 roku rasę zarejestrował "Cat Fanciers' Association" (CFA), a pierwsze tytuły czempionów koty Powitalne uzyskały w roku 1976. Na początku lat 70. także inni amerykańscy hodowcy zaczęli sprowadzać krótkoogoniaste koty bezpośrednio z Japonii, co w klika lat stworzyło obfitość materiału genetycznego i dobre warunki do hodowania tej rasy w Ameryce. Podczas wystawy kotów w Japonii w 1968 roku pani Kiyoko Tanaka zaprezentowała po raz pierwszy koty długowłose. Jako odrębną rasę "Japanes Bobtail Longhair" CFA zarejestrowało w roku 1993.
Niektóre źródła, pojawienie się w Ameryce krótkoogoniastych kotów, przypisują amerykańskim żołnierzom, powracającym z Japonii po zakońceniu II Wojny Światowej. Nawet jeśli to jest prawdą, przywożono je jako ciekawostkę z dalekiego kraju i nie miały one żadnego znaczenia hodowlanego.